Şəkərabad şəhərinin II sinif şagirdi Noğul hovuza yıxılan körpə uşağı xilas etmişdi. Hamı onun qoçaqlığından danışırdı. Şəkər Qoğala deyirdi:

- O, həm igiddir, həm də çox istedadlı oğlandır.

Qoğal qaşqabağını sallamışdı. Dodağının altında mızıldanıb deyirdi:

- Onun nə istedadı var ki? Sən istedad görməmisən.

Zəng vuruldu. Dərs yenicə başlamışdı ki, arxadan ağacdələnin səsi gəldi:

- Tuk, tuk, tuk.

Şəkərbura müəllim soruşdu.

- Bu nə səsdi belə?

Hamı susdu. Qoğal pəncərədən görünən tut ağacına baxdı.

Müəllim də pəncərədən çölə boylandı. Bəlkə doğrudan da ağacdələn fəsilləri səhv salıb. Yazda deyil, payızda qonaq gəlib?!

Dərsə davam etdilər. Birdən motosklet tırıltısı qulaq batırdı. Müəllim səsin haradan gəldiyini soruşdu. Hamı susdu. Qoğal küçəyə baxdı. Şəkərin rəngi ağardı. Müəllim düşündü ki, bəlkə doğrudan da küçədən motosklet keçdi. Dərs davam etdi:

Birdən təyyarə səsi eşidildi:

- Vıyyy. Müəllim qaşqabaqla sinfə göz gəzdirdi. Hamı susurdu. Qoğal pəncərəni açıb göyə baxırdı. Şəkərin qəzəbdən boğazı tutuldu. Göydə isə heç nə görünmürdü. Dərs davam etdi. Birdən məktəb zənginin səsi eşidildi:

- Dalaley, dalaley!!!

Uşaqlar tənəffüsə çıxdı. Amma başqa siniflər hələ də dərs keçirdi. Elə bil zəngin səsini eşitməmişdilər.

Qoğal fəxrlə Şəkərdən soruşdu:

- Kim daha istedadlı və xeyirxahdır?! Mən, yoxsa Noğul?

Şəkər qəzəblə dedi:

- Noğulun xeyirxahlığı hamımızın başını uca etdi. O, bir uşağı ölümdən xilas etdi. Sənin xeyirxahlığın başımızı yerə soxdu. İndi Şəkərbura müəllimənin üzünə necə baxacayıq?

Onlar küsüşdülər. Sonra heç zaman bir skamyada oturmadılar.

Yüklə: Mətn | Zip