Ananın bətninə iki uşaq düşmüşdü. Birinin adı Pəri, o birinin adı Miri idi. Miri çox narahat uşaq idi. Ananın bətnində Pərini bir küncə sıxışdırır və daim mızıldanırdı.

- Qırağa çəkil, mənim yerim dardır.

Yazıq Pəri nə qədər kənara çəkilirdisə, Miri narazı qalırdı.

Gün keçdi, ay dolandı, Miri ilə Pəri anadan doğuldular. Əvvəl Miri, sonra Pəri dünyaya gəldi.

Miri dedi:

- Mən böyük qardaşam. Səndən beş dəqiqə tez doğulmuşam.

Pəri dedi:

- Düz deyirsən, sənin sözün mənim üçün qanundur.

Onlar beləcə böyüdülər. Miri nə dedisə, Pəri razılaşdı. O qədər böyüdülər ki, axırda qocaldılar.

Bir gün Əzrayıl adlı bir cənab onlara qonaq gəldi.

Əzrayıl dedi:

- İkinizdən biriniz mənimlə getməlisiniz.

Miri dedi:

- Bacı, bütün ömrümüz boyu mən nə demişəmsə, sən etmisən. İndi sözü sənə verirəm.

Pəri dedi:

- Cənab, məni özünüzlə apara bilərsiniz. Çünki Miri ölsə, elə hesab edin ki, mən də ölmüşəm. Amma mən ölsəm, Miri bu dünyada hələ yaşaya bilər.

Əzrayıl dedi:

- Həmişə Miri deyən olub. Amma bu dəfə mən deyən olacaq.

Cənab Əzrayıl Pərinin göz yaşlarına baxmadı. Mirini özü ilə apardı. Amma cəmi beş dəqiqədən sonra qayıtdı və dedi:

- Miri o biri dünyanı dağıdır. Sən getməsən, sakitləşməyəcək.

Pəri sevinə-sevinə Əzrayılın dalına düşdü.

Yüklə: Mətn | Zip