qaydaları haqqında sual verir, gah da hansısa şairin şeirindən nümunələr oxuyurdu. O:
-Uşaqlar hamınıza bir sual verəcəyəm. Xahiş edirəm, səmimi cavab verin... Kim piyada keçidindən istifadə etmirsə, əlini qaldırsın.


Əvvəlcə tərəddüd etsələr də, iştirakçılardan 25-30 nəfəri əlini qaldırdı.
-Bəli, uşaqlar, siz hər gün risk edirsiniz. Başa düşmürsünuz ki, qolunuzu, ayağınızı, hətta həyatınızı itirə bilərsiniz. Mən sizə uşaqlıqda başıma gələn bir hadisəni danışacağam.


Yeddinci sinifdə oxuyurdum. İdmanla məşğul olan, olduqca çevik və cəld oğlan idim, yaşıdlarımdan da boyca fərqlənirdim. Hətta, məktəblilər arasında qaçış üzrə rayon çempionu olmuşdum. Həmişə yol hərəkəti qaydalarına əməl edirdim. Bir gün yolun o biri üzünə keçmək istəyirdim. İşıqforun qırmızı işığı yanırdı, baxdım, gördüm ki, yolda, xeyli aralıda, cəmi bir avtomobil var. “Rahat keçərəm”- fikirləşərək yüyürdüm. Yolun ortasına çatanda elə bil, məni kimsə üzü üstə yıxdı. Qalxmaq istədim, sanki güclü zərbə ilə yenidən yerə yıxılıdım.


Bir də xəstəxanada ayıldım. Başımın üstündə ağxalatlıları görsəm də, hələ tam ayılmamışdım. Ağrıdan qışqırmağa başladım. Mənə ağrıkəsici iynə vurub yatızdırdılar. İki gün sonra başa düşdüm ki, mən yıxılanda avtomobil üstümdən keçmişdir. Ayaqlarım xurd-xəşil olmuş, qolumun biri sınmışdı. Bəxtim gətirmişdi ki, məni müalicə edən həkimlər və tibb bacıları həm peşəkar idilər, həm də qayğıkeş və xeyirxah. Müalicəm uzun çəkdi, hətta ayağımı kəsmək istəyirdilər. Bu xəbəri eşidəndə özümə ölüm arzuladım. Allah rəhmət eləsin, Ələkbər həkimə, onun səyi, səbri , inamı ilə bu baş tutmadı.


Xəstəxanada düz 11 ay yatdım. İnsan bekar olanda günlər il kimi uzun olur.

Yüklə: Mətn | Zip Səhifələr: 1 2 3 4