verməyə ehtiyac qalmazdı.

Boy-buxunda heç Arif də komandirindən geri qalmırdı. Amma hələ otuz yaşı yoxdu. Ailənin tək övladıydı. Tanışlıqlarının ilk vaxtlarından Yaşarı özünə böyük qardaş, örnək sayırdı.

insanların sağlamlığı keşiyində dayanmaq idi.

Vətən torpağının düşmən tapdağı altında olması onu hərb yolunu seçməyə məcbur etdi. Hərbi xidmətdən sonra xüsusi təyinatlıların atıcı-snayper kursunu bitirdi. Qrup yoldaşları arasında həmişə fərqlənirdi. Təlimçi-zabitlər deyərdilər: “Yaxşı əsgər təlim görmüş əsgərdi. Kəşfiyyatçı, snayper ağıllı, dözümlü olmalı, mürəkkəb vəziyyətləri doğru qiymətləndirməyi, gözə görünmədən görməyi, ölməyi deyil, öldürüb geri dönməyi bacarmalıdı”.


Bir azdan qəsəbə, hərbi hissə arxada qaldı.

- Cənab komandir, Horadizdən getdiyimiz məntəqəyə, təxminən, neçə kilometrdi?

Cavabını verəndən sonra iradını da bildirdi: - Yadında saxla, Horadiz yox, Qaradiz. Yəni böyük düz, böyük çöl. Bu qəsəbənin adı, əslində, belədir.

Asfalt yoldan kənara çıxdılar. Kol-koslu düzdə xeyli irəlilədilər. Yarım saat sonra Araz çayına çatdılar. Burda çayın yatağı geniş, həm də nisbətən dayazdı. Buludların əsarətindən sıyrılıb çıxan ay gümüşü sularda güzgülənirdi.

Yaşar dayandı:

- Bir az nəfəsimizi dərək, - deyib çantasını yerə qoydu.

- Oldu, komandir.

Ağır yüklə sürətlə irəlilədikləri üçün tərləmişdilər. Qəfildən şappıltı səsi eşidildi. Arif cəld böyrünə qoyduğu silahını qapdı.

- Balıqdı, - Yaşar arxayınca dedi. Sonra çantasından qara krem çıxardı. - Təmas xəttinə az qalıb. Bəri başdan üzümüzü rəngləyək. Kömür götürməyi unutmamısan?

- Unutmamışam, - sellofan torbaya qoyduğu kömürləri çıxartdı. Qabaqlar kəşfiyyatçıların

Yüklə: Mətn | Zip Səhifələr: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13