Vurğun

Azmışdıq. Bizi dördyoldakı qara daşın üstündə oturub avazla kitab oxuyan ağsaqqal kişi, bir də şüşə ciliklənməsi səsinə bükülmüş uzanıb-gödələn, nazilib zoğ kimi qıvrılıb düyünlənən, təzədən çözülüb açılan ağ-qara zolaq kölgələr çaşdırmışdı.

Ağ səubunun ətəklərini altına yığıb bardaş qurub oturmuş nuranı qocaya salam verdik. Qoca: “Qabaqda çınqıllıq var, indi çayanların cütləşən vaxtıdı, bu yandan gedin, bura kəsədi” – deyib meşəyə gedən cığırı göstərdi. “Sağ ol”umuza saqqalını sığallayıb zorla sezilən təbəssümlə cavab verdi. Səmti dəyişib meşə yoluna üz tutduq.

Çənub-qərbə gedib iki adsız sısqa çayı keçməli, qoşa çinarın yanında səfərçiləri gözləməli, karvana qoşulub Kərbəla ziyarətə getməli idik.

Kölgələrin fantom rəqslərinə baxdıqca canıma xof dolurdu. O isə başını aşağı salıb məndən üç addım qabaqda gedirdi. Bircəcə dəfə gözucu ətrafa baxdı. Ürəklənib addımlarımı yeyinlətdim. İndi yanaşı gedirdik.

Qorxduğumu, ola bilsin, ya inamsız yerişimdən, ya da tez-tez ətrafa boylanmağımdan duymuşdu. Hələ bəlkə ürəyimdən keçənləri də oxuyurdu. Arada sakitcə: “Qorxma, buranı keçək, düz yola çıxarıq”- deyib təsəlli verirdi.

Bizdən qabaq buralardan çox adam keçmişdi; qoşa izlərdən, cığırın sağ-sol yörəsinə basdırılmış çubuqlardan, sönmüş ocaqların boz külündən bilirdim. Cüt ayaq izlərinin dabanı bizə tərəf idi. İzlərdən ucu bizə tərəf olanlar yalnız ləpirlər idi.

Mən danışmaq istəyirdim; susmaqdan həmişə qorxmuşam. O da qaradinməz adam deyildi, əksinə, onu bütün şən məclislərimizin canı bilirdik. Hələ məktəbdə oxuduğumuz illərdə hər bayramda ağlagəlməz hoqqalar çıxarar, bağıryaran oyunlar düşünər, hərdən də uşaqları yığıb səhnəciklər

Yüklə: Mətn | Zip Səhifələr: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14